Bir topluluk kendi makamı ya da statüsü için özünü yer mi?

Yurdunu, kimliğini, kişiliğini, iradesini çiğner mi doymaz bilmez bir iştahla…

İnsan kendini yer mi?

Kendilerini yiyorlar canlı kalabilmek için…
Bir ülkenin umudunu, haysiyetini, varoluşunu yiyorlar, parçalaya parçalaya…

Isırıyorlar etimizden et, canımızdan can…

Yine de vazgeçmiyor bu ülke…
Umudu kuşanıyor ve iyileştiriyor yaralarını; yarınlara dair düşler kuruyor çok daha aydınlık, çok daha ümitli…

***
Şimdi de bayrağı yarıştırıyorlar!
İnsanın hiç mi başka fikri olmaz, hiç mi başka vizyonu?

Bir davul, bir zurna, “Ölürüm Türkiyem” şarkısı ve zurnanın son deliği… Bir egemenlik masalı!

Nasıl oluyor?
Ankara’ya koşuyorsun, “beni kurtar” diye!
Canını değil…
"Koltuğumu…"

***
"Bayrak bile yoktu" diyorlar, çarpıtarak...

Sahnenin bir yanında duran bayrağı görmemeleri değil sorun… Tam orta yerdeki aklı, fikri, cesareti, umudu, söylemi duymuyorlar.

Bir de görmüyorlar insanların........

© Yeni Düzen