Çevremizde bugünlerde herkes çok gergin. Kime dokunsak, “bir dokun bin ah işit” noktasındayız. Herkes kendince çok haklı, yaşamda büyük mücadele verdiğini düşünüyor. Ancak kimsenin onu anlamadığından yakınıyor; derdinde, sıkıntısında yalnız kaldığını hissediyor. Bunu sadece ideolojik ya da kavramsal anlamda değil, duygusal olarak da gözlemliyoruz. Yakın çevresindeki insanların onu bir türlü anlayamadığına dair yakarışlar duyuyoruz.

Empatiden uzak, birbirini anlamaktan geri duran ve yalnızca ben merkezci insanların oluşturduğu bir dünyanın faili haline geldik. Anlaşılmayı isteyen kişi, başkalarını anlamaktan çok uzak. Duygusal tükenmişlik sendromu yaşıyoruz. Sürekli olumsuz ve umutsuz düşünen, bir şey yapmak istemeyen, “hayattan keyif almıyorum” diyen insanlar…

Oysa hayatlarına dışarıdan baktığımızda, yaşam akışlarının büyük ölçüde olağan olduğunu görüyoruz. Buna rağmen bu denli........

© Yeni Birlik