Kelimeler, kimi zaman kırık dökük, kimi zaman paramparça ve kimi zaman tamamlanmamıştır. Öyle anlar vardır ki kelimeler dizim dizim dizilir, cümleler tıkır tıkır işler zincirleme sürüp gider. Kelimelerin kaçtığı ve ürkek davrandığı zamanlarda en iyisi yazmamak, konuşmamak ve kendi kuytu köşende bir başına kalmaktır en iyisi.
Böyle zamanlarda baş koyacağın, göz göze bakacağın, yan yana duracağın, hiç olmazsa bir bardak çay içeceğin, kadir kıymet bilen, içten içe ve dıştan dışa yekvücut olmuş bir dost, bir sırdaş, bir gönüldaş, bir yoldaş ve bir omuzdaş olmuş birilerine ihtiyaç duyulur. Böyle anlarda aynı mekânda olmak, aynı ortamda bulunmak, bir kış gününde soba başında sıcacık ısınmaktan farklı değildir. Kelimeler dile gelmese bir şey kaybetmiş olmaz insan. Sükût halinde de konuşulabilir. Kelimesiz yalnızca bakarak, susarak, dinleyerek ve tefekkür halinde derin ve soylu, içli ve sıcacık konuşmalar yapılabilir. “Sessiz Gemi” şiiriyle Yahya Kemal’e kulak verelim:

“Artık demir almak günü gelmişse zamandan
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta ne mendil, ne de bir kol.

Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli
Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli,
Biçare gönüller! Ne giden son gemidir bu!
Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu.”

Bir sessizlik, bir kimsesizlik belki de bir bilinmezliği de kendiliğinden getirir. Belki de bir kaçış ve bir yakarıştır. Belki de sükûneti çağrıştır. Böylesi zamanlar insan hayatına girer ve çıkar. Kimi kayboluşları, çekip gitmeleri, bulamayışları da içinde barındırır. Bilinmeyi, görülmeyi ve tanınmayı isteme halini de bize söyler. Sessizlik delice, çılgınca yorumlanabilmesi de asıl itibariyle insanın derinleşmesine de yol açar. Tefekkür etmenin bereketli iklimlerine ulaşma fırsatları verir.

Üç gün ortadan kaybolacağım dedi adam. Kimsecikler bilmesin. Bir müddet buralarda yokum haberiniz olsun. Adam........

© Yeni Birlik