Ağaçlarla yan yana, göz göze, diz dize yaşadığımdan beri utanır oldum.

Ağaçlara kollarımı aça aça sarılmak varken güneşe şöyle uzanmak varken içimdeki telaş niye ki.

Telaşın adı da iş yapmak, iyilikler yapmak, yapmamız gerekenleri yapmak değil mi?

Halbuki.

Köklerinden emin tüm canlılar, ağaçlar, bitkiler, kuşlar, böcekler, çiçekler, yosunlar, rüzgarlar, mevsimler, hepsi şu anda iyi kalbimin karşılığında misafirim.

Evimde, bahçemde, sokağımda, kalbimde ve kollarımın arasında misafirim oldular.

Çok şükür.

Günüme hep çiçekler aça aça gelirler.

Ama zaman, insan denen canlıya maalesef başka akıyor.

Zaman!

Ve insanlar çok değişti.

Kötülükler ve fesatlıklar dünyası sanki.

Bir insanın anlaması gereken en önemli şey, ona yapılan iyiliği anlamasıdır değil mi?

İyilikten anlamayan insan, hayatta daha başka ne anlayabilir ki.

Peki bu insan için, kötü insan diyebilir miyiz?

Bal gibi deriz.

Evet o insan kötüdür.

Süte su katan insanlar gibi, senin yaptığın iyiliğe, kötülük katan insanlar var.

Hemen insanı satıveriyorlar.

Kendi ederi beş kuruş bile etmediğinden, senin ederini de, değerini de bilmiyorlar.

Kötülüğün sınırlarını zorluyorlar.

Kirli bir tencereye uymak için yuvarlanan hiçbir suyun paklayamayacağı kapaklar misali, yuvarlanırlar.

Kim bilir, teneşirin paklayacağı günü bekliyorlardır.

Anladım ki sadece dışınızı değil, aslında içinizi........

© Yeni Birlik