İnsan her zaman kendine manifesto yazmıyor maalesef.

Hayat öyle hızlı akıyor ki.

Ve hayat, dümdüz giden nehirler gibi yolunda, yatağında da akmıyor.

Karmakarışık.

Tepetaklak.

Yoğun, bulanık, taşan, kuruyan ve yolunda gitmeyen.

Hayat seni, tsunami misali güvensiz sürüklerken, eh insanın eğrisi de doğrusuna karışıyor.

Yanlış insanlar.

Yanlış anlamalar.

Yanlış kararlar.

Yanlışın, ne kadar yanlışı varsa, cebine doldurup geziyorsun.

Cep gitgide doluyor.

Cep gitgide ağırlaşıyor.

Kendine manifesto yazmanın zamanı geldi diyorsun.

Kendine, kendini tembih et yahu diyorsun.

Ve kendini tembih ede ede yazıyorsun.

Ne zamana kadar geçerli ve kendi yazdığını ne zaman okur ve dinlersin o da belli değil.

Yaz bakalım.

İnsanlara, ilk bakışta ne kadar iyi insanlar deme.

Deme canım deme.

İnsanlara, ilk tanıdığında ne kadar düzgün insanlar deme.

Deme canım deme.

Genç bir kıza, hayatımda tanıdığım en aklı başında kız deme.

Anne ve babasının yanında pozisyon alan çocuklara güvenme.

O çocuklara anne ve babası yokken bir bak.

İnsanları temiz zannetme, astığı çamaşırlara bak.

İnsanlara iyilik adına, size onu yaparım, bunu yaparım deme ve asla yapma.

Ne konuşursan konuş,........

© Yeni Birlik