İnsan acz, fakr, kusur ve noksanla yoğrulmuştur. Acziyle Allah’ın sonsuz kudretini fakir ile onun zenginliğini kusuru ile onun kusursuzluğunu ve noksanıyla O’nun kemalini anlayabilir. Işık gecenin karanlığı ile bilinebilir. Açlığın şiddeti nimetlerin lezzetini daha iyi gösterir.

İnsana derc edilen, dezavantajmış gibi görünen bu eksiklikler insanı Allah’a yaklaştırır, O’nun dergâhına yöneltir, dua ile el açtırır, kul olduğunu hissettirir , ibadete yönlendirir ve Peygamber Efendimiz’in (sav) makamı olan mahbubiyet makamına vardırır.

“Kendini bilen Rabbini bilir” hadisin ce kendi mahiyetini bilmeyen ,kendini tanımayan insan haddini aşar, ilahlık davasında bulunur, kibirlenir.Aslında bir nevi zayıflığını kibri ile ilan eder. Herkesin olmak istediği bir makam vardır. İnsanın istidadı o dereceye yetişmek için yetersizse o kişi kendini olduğundan büyük göstermeye çalışacak ve kibirlenecektir. Bu şekilde zayıflığını yetersizliğini bu haliyle ortaya koyacaktır.

“Bana kulluk etmeyi kibirlerine yediremeyenler aşağılanmış bir hâlde cehenneme........

© Yeni Birlik