Tabiî ki “ey nefsim” diyerek nefsini methetmemiş, nefsini enaniyetten, kendini beğenmekten, yanlışlardan alıkoymaktan ve ‘nefsin’ genel olarak kötü hal ve harekete olan meyillerinden korumak ve muhafaza için yapılması gerekenlere dikkatimizi çekmiştir. Ayrıca “nefsimiz“ kendini akıllı zannetmesi ve bu zannetme durumu kişiyi enaniyete, kendisindeki yanlışları ve hataları görmemesine sebep olacağından, bu konuda da nefsimize karşı duruşumuza dikkat etmemiz gerektiği gün gibi açıktır.

“Nefsime dedim: Eğer onun tahkiri ve beyan ettiği kusurlar, şahsıma ve nefsime ait ise, Allah ondan razı olsun ki benim nefsimin ayıplarını söyler. Eğer doğru söylemiş ise, beni nefsimin terbiyesine sevk eder ve gururdan beni kurtarmaya yardımdır. Eğer yalan söylemiş........

© Yeni Asya