Parça, bütüne ait ve bütünden alâmet vardır. İnsan, kâinatın içinde olurken, kâinat da insanın içinde temsil edilir.

Elini ateşe sokan yandım, ateş oldum, der ama o, ateş değildir.

Mevlâna Celaleddin-i Rumî buyurdu ki: “Bazı sırları açıkladığı için Hallâc’ı dâra (darağacına) çektiler. Eğer bizim sırlarımıza vâkıf olsaydı o bizi dâra çekerdi!”1

Söz Mevlâna’dan açılmışken o hazretin, makam meselesini aydınlatan çok güzel bir ifadesi var, şöyle ki:

Ama öncesinden şu ifadeleri nakletmemiz gerekecek:

“Hangi makamda olursa olsun, kendini, sofraya vâsıl olmamış ve nimet-i kurbiyete ermemiş bilen kimsedeki yüksek himmetin ben kölesiyim.” der.2

Tahirü’l-Mevlevî, hayret, müşahedenin neticesidir, der. Müşahede edilen kaynağa tahammül zorlandıkça hayret yükselir. Bu öyle bir patlama noktasına gelir ki artık, sınırlar ortadan kalkar.

Mevlâna, “Demir kızarmışsa da hakikatte o kırmızı değildir. Ondaki kızartı, ateşin iğreti aksinden ibarettir.” der.3

Ateşe sokulan bir demir kızar, ateşte bulunması fazlalaşırsa kızarır ve kıpkırmızı olur.........

© Yeni Asya