Bunları okuyunca 1948 yılında Afyon savcısının Bediüzzaman hakkında sarf ettiği “yaşlandıkça artan enerjisiyle” ifadesini düşündüm.

Tüm sürgün, hapis, işkencelere tahammül göstererek, son nefesine kadar zulme karşı mücadelesini ve iman hizmetini südüren Said Nursî, gayret ve enerjisi ile de üstad olmuş. “Ben artık yaşlandım hizmeti bırakıp köşeme çekileyim” dememiş. Yakın talebeleri de onun gibi son nefeslerine kadar aktif hizmete devam etmişler.

KÂĞIT-KALEM YASAK!

1944’te Denizli Mahkemesinde beraet ettiği halde, Afyon Emirdağ ilçesinde ikamete memur ediliyor. Orada kendi ahireti ve Risale-i Nur’la meşgul olurken 1948 senesinde, yapılan zulümler az geliyormuş gibi aynı bahanelerle talebeleriyle birlikte Afyon Ağır Ceza Mahkemesine sevk ediliyor ve tutuklanıyor. Tecride alınarak insanlarla görüşüp konuşmasına mani olunuyor. Gelen ziyaretçilerin getirmesi tehlikeli(!) ve yasak olan eşyaların başında kâğıt-kalem geliyor.

Bu şartlar altında dahi bulunabilen her çeşit kağıda ya bizzat yazıyor veya fırsat buldukça talebelerine “Yaz gardaşım!” diyor. “Üstadım bu şartlarda mı?” diyen talebesine........

© Yeni Asya