İslâm tarihinde ilim-irfan sahasında çığır açan en parlak yıldızlardan biri olan Şeyh Abdülkadir Geylânî, 17 Temmuz 1166 tarihinde Bağdat’ta vefat etti.

Onun çok büyük bir zat ve etkileyici bir şahsiyet olduğunu, sadece Müslümanlar değil, onu yakından gören-tanıyan gayr-ı müslimler de teyid ve tasdik ediyor.

Şah-ı Geylânî’yi unutulmaz kılan hususiyetlerinden biri de, vefatından sonra da tasarrufunun devam ediyor olmasıdır. Onun böyle bir zat olduğuna muteber pek çok İslâm âlimi ve ümmetin sayısız efradı inanıyor.

Üstad Bediüzzaman, Gavs-ı Geylânî’nin vefatından sonra da irade-i İlâhî ile tasarrufu devam eden zatlardan biri olduğunu Sikke-i Tasdik-i Gaybi isimli eserinde şöyle anlatıyor:

“Çocukluk itibarıyla elimden ceviz gibi ehemmiyetsiz birşey kaybolsa, ‘Yâ Şeyh! Sana bir Fatiha, sen benim bu şeyimi buldur.’ Acîptir ve yemin ediyorum ki, bin defa böyle Hazret-i Şeyh, himmet ve duasıyla imdadıma yetişmiş.”

Aynı bahsin devamında, Hz. Gavs’a olan yakınlığını da şu sözlerle ifade ediyor:

“Ben sekiz-dokuz yaşında iken, bütün nahiyemizde ve etrafında ahali........

© Yeni Asya