Nitekim Bediüzzaman, devrin zalimlerine hitaben kaleme aldığı ve “İstikbalde gelecek nefret ve tahkirden sakınmak, ‘Tuh o asrın gayretsiz adamlarına’ denildiği zaman, yüzümüze tükürükleri gelmemek için veyahut silmek için yazılmıştır” ifadeleriyle başladığı tarihî bir belge niteliğindeki yazısında, “milyonlarla efradı bulunan ve binler seneden beri milliyetini ve lisanını unutmayan ve Türklerin hakikî bir vatandaşı ve eskiden beri cihad arkadaşı olan Kürtlerin milliyetini kaldırıp onların dilini unutturma” politikalarını da son derece keskin ve sert bir dille eleştiriyor. (Mektubat, s. 730.)

Oysa anadili, insan hayatında son derece önemli ve vazgeçilmez bir yere sahip. Anadili için, “Tabiî olduğundan, elfaz........

© Yeni Asya