Onun için başta dört müçtehit imam olmak üzere, geçmiş asırlarda yaşayan mutemet, yıldız şahsiyetler olan İslâm âlimleri–istisnalar hariç–ellerine sadece nuru almışlar, topuzu tutmaktan imtina etmişler.

Her devirdeki hâkim siyasîler, söz ve icraatlarını halka kabul ettirmek için onların itimat ettiği din âlimlerin fetvalarına ihtiyaç duyarlar ve onları kendilerine destekçi yapmaya çalışırlar. Gerçek âlimler bunu bildiklerinden, hak ile batılın birbirine karıştırıldığı siyasete fetvacı olmamak için onun manyetik çekim alanına girmemişlerdir.

İmam Azam Ebu Hanife, Abbasî Halifesi Mansur’un baş kadılık (Adalet Bakanlığı) vazifesi teklifini elinin tersiyle itmiş, bu yüzden zindana atılmış, işkence altında vefat etmiştir. İmam Malik dindar bir halife olan Harun Reşit’ten uzak durmuş, Onun “ Ya İmam! Sarayıma gel. Çocuklarıma Hadis öğret” teklifine karşı, “ Ey Mü’minlerin Emiri! İlmi zelil etme. Benim medresem var. Çocuklarını oraya gönder. Diğerleriyle birlikte onlara Hadis öğreteyim” demiştir.

Ahirzamanın bir Peygamber varisi........

© Yeni Asya