İmanın lezzetini alan kimseler olarak ne kadar şükretsek azdır. İnsan ömrü boyunca uğraşsa da bu iman nimetinin şükrünü hakkıyla eda edemeyecektir.

Fakat acz, fakr ve kusurla yoğrulmuş birer insan olmamızla bu imanın gereklilikleri konusunda her daim imtihan içindeyiz. İhtilaflar da bu imtihanın çeşitlerinden birisi. Kur’ân’ın açık emrine ittiba ederek ittifak etmemiz gerektiği, aksi hâlde kuvvetimizin azalacağı olmasına rağmen bizler çeşitli sebeplerle aramıza soğukluk sokarak bu ittifakın gereklerini yerine getiremiyoruz.

Risale-i Nurlarda Üstad Bediüzzaman Said Nursî tüm İslâm âlemine bu ittifakın gereklerinin yerine getirilmesi gerektiğini vurgularken; dar dairede Nur şakirtlerine ise ayrılığın bahsini dahi etmeden, kusur, kin, düşmanlık gibi durumların söz konusu olamayacağını belirterek şiddetle ihlâs ve uhuvvete kanalize eder.

Çeşitli arızalar çıktığında “Çabuk bu hâdiseyi teskin ediniz, yoksa münafıklar istifade edecekler; belki onların parmağı var…”(1) gibi şiddetli ikazlarda bulunur.

Evet Nur Talebeleri birbirine ancak kuvvet veren ve yardım eden binayı taşıyıcı........

© Yeni Asya