Geçmiş olsun güzel Balıkesir’im. Yıllar, aylar, günler geçse de çağrı değişmiyor: “Sesimi duyan var mı?”. Deprem gerçeği gönlümüzde kabuk bağlamaya başlayacakken, yeni bir deprem haberiyle kan kaybetmeye devam ediyoruz. Unutmuyoruz elbette. Nasıl unuturuz; on bir ilimizi etkileyen depremi ve daha öncesinde Adapazarı, Yalova, Bolu, Erzincan depremlerini? Ne canları toprağa koyduk; bazen teker teker, bazen toplu mezarlara. Onlarla birlikte diri diri toprağa giren sevdikleri ise yaşam mücadelesi veriyor asla silinmeyecek yaşanmışlıklarıyla.

Yaşanan tüm depremlerde, enkaz başındaki umutlu bekleyişler bazen saatler, bazen günler aldı. Bu bekleyişin sonucu, erken bulunanlar ve mucize kurtuluşlar dışında, genelde sevindirici olmadı maalesef. İnsanlar, sevdiklerinin en azından bir mezarı olsun diye, cansız bedenlerine ulaşmaya bile razı oldu.

Yitik aramak çok zor. İnsan, parasını veya eşyasını bile bir yerde düşürse gelip gidip aynı yerlerde gözü hep onu arar. Kaldı ki sevdiklerini........

© Yeni Ankara