TBMM Başkanı Numan Kurtulmuş’un Dicle Üniversitesi’nde yaptığı Kürtçe konuşma ve bu ifadelerin Meclis tutanaklarına Kürtçe olarak geçmesi, sadece bir güncel siyaset tartışması değil; Türkiye’nin devlet-toplum ilişkisinde yeni bir eşiğin işareti olarak da okunabilir.

Kimileri için bu bir “açılım jesti”, kimileri için ise Anayasa’ya aykırı bir meydan okuma. Ama belki de asıl mesele ne jestin doğruluğu ne de Anayasa’nın katılığı. Belki de asıl soru, şimdiye kadar pek kimsenin sormadığı şu:

Bu konuşma neden Diyarbakır’ın merkezinde, halkla iç içe bir platformda değil de, sınavla Türkiye’nin dört bir yanından gelen öğrencilerin ve merkezden atanan akademisyenlerin bulunduğu bir üniversitede yapıldı?

Bu, gerçekten Diyarbakır’a verilen bir mesaj mıydı, yoksa Diyarbakır üzerinden başka bir yere seslenme biçimi mi?

Üniversite gibi karma bir mekânda “yerel kimliğe” yapılan vurgu, acaba neyi hedefliyordu?

Belki de önce şunu sormalıyız:

Biz üniversitelerin öğrenci ve akademisyen belirleme standartlarını yanlış biliyor olabilir miyiz?

Gerçekten “ülkenin ortak alanı” sandığımız bu kurumlar, artık yavaş yavaş bölgesel aidiyetlerin de belirleyici olduğu alanlara mı dönüşüyor?

Bugün bir sembolik konuşmanın yapıldığı yerde, yarın bölgesel sınav sistemleri, yerel kadrolar, hatta “özerk” akademik yapılanmalar mı tartışılacak?

Merkezden çevreye uzatılan bir sembolik el mi bu, yoksa merkezle çevre arasındaki farkın kurumsal biçimde büyütülmesi mi?

O amfide oturan öğrenciler kimdi?

Van’dan, İzmir’den, Sivas’tan, Trabzon’dan gelen gençler…

Kürtçeyi anlayan da vardı, hiç bilmeyen de.

O halde bu........

© Yeni Ankara