Aile çökerse ülke çöker

REFİK TUZCUOĞLU

Ankara Şaşmaz’da bir oto tamirhanesindeyiz.

Aracımız küçük bir kontrolden geçiyor. Bu esnada devasa atölyenin misafir bekleme bölümüne davet ettiler. Bir koltuğa oturduk, önümüze bir de çay koydular. İş yeri sahibi olduğunu tahmin ettiğim yetmişli yaşlarda bir amcanın dikkatli bakışlarını farkettim. Bir vesile ile konuşmak istediğini anladım. “İletişimi ben başlatayım bari” diyerek daldım mevzuya. O da hemen gelip yanımıza oturuverdi. Bir muhabbettir yürüdü.

Çocuk yaşlarda Ankara’ya taşınmış bir Yozgatlı amca. Beş yıllık ilkokuldan sonra oto tamircisi olmasını istemiş babası. Çıraklık, kalfalık derken iyi bir tamirci ustası olmuş. Babası askerden gelir gelmez hemen evlendirmiş. Küçük bir tamirhane atölyesi açmışlar.

“Amcacığım senin küçük tamirhane atölyesi entegre bir tesise dönmüş” dedim.

“Verdiğine şükürler olsun. Şimdi kaportadan boyaya, elektrik bakımından motor tamirine her türlü hizmeti veriyoruz” dedi.

“İşi yürütecek çoluk çocuk var mı?”dedim.

“Bir oğlum işletme okumuştu, şimdi yanımda. Boşa okutmuşuz, dönüp dolaşıp buraya döndü. İyi de oldu, maaşla çalışacaktı şimdi patron oldu” dedi.

“Ustalara ne kadar maaş veriyorsun?” dedim. Söylediği rakam beni hayrete düşürdü. Orta seviye bir ustaya verdiği maaş neredeyse Bakanlık genel müdür maaşına yakındı. Şef düzeyinde ustalara verdiği maaş ise hayretimi daha da artırdı.

“Maaşlar çok yüksek değil mi?” diye sordum.

“Sanayide usta bulamıyoruz, geriden usta yetişmiyor artık” dedi. Üstelik........

© Yeni Akit