Bazen insan doğduğu yeri yitirmiş gibi hisseder. Bazen ise hiç ait olmamıştır. Göç, bir çocuğun adını unuttuğu ninnidir. Savaş, sadece silah sesi değil; bir annenin boş beşiğe baktığı andır. Ve o anlarda, dünya bir süreliğine susar.

Ama bazı sessizlikler çok şey anlatır.

Gökyüzü bu ara, tam da bu sessizliği gösteriyor. Adını koyamadığımız ama içten içe bildiğimiz bir yara var. Herkesin başka bir biçimde yaşadığı o eksiklik hissi… Kimsenin duymadığı bir kayboluş.

Sadece insanlar değil, mahalleler, şehirler, hatta ülkeler bile bir zamanlar sahip oldukları kimliği, sıcaklığı ve umudu kaybedebilir. Ve bu kayıpla birlikte, görünmez bir yara açılır. Herkesin bildiği ama kimsenin konuşmadığı bir yara.

Dünyanın dört bir yanında aynı sessizlik var. Savaşlardan geriye kalan sessiz evler, kaybolmuş çocuklar, hiçbir ülkenin vatandaşı olamayan hayatlar… Bir annenin bekleyişi, bir çocuğun yalnızlığı, bir gencin........

© tv100