Okula ilk başladığım günü hatırlıyorum. Öyle ki hiç kimseyle konuşmuyordum. Ve olduğum yerden bir adım ileri ya da bir adım geri hiçbir şekilde kımıldamıyordum.

Çantam sırtımda, elimde sarı bir beslenme, hatta nefes bile almıyordum adeta. Bu şekilde geçirdim ilk saati.

Evet, neredeyse bir saat ayakta kaldık. Önce müdür konuşma yaptı, sonra öğretmenlerimiz. Ve benim öğretmenim belirdi bizim sıramızın başında.

Saçları kısacıktı. Çok uzun boylu, heybetliydi. Gözleri ise alıştığımın dışında nasıl mavi bir renkte. Hayatımda gördüğüm belki de o ana gördüğüm en farklı yüzü görmüştüm. En farklı konuşma stili.

Bizi sınıflarımıza götürdüler sırayla. Sıramız askeri bir nizamda.

Biliyor musunuz, öğretmenim demek için neredeyse bir ay bekledim. Evet, tam bir ay boyunca öğretmenim diyemedim. Çekindim, utandım, peki biraz da korktum.

Yeni bir yer, yeni bir dünya, yepyeni insanlar. Ve bana yepyeni bir dünya açan bambaşka bir insan daha, bir kahraman.

Öğretmen sıraların arasına dolaşırken yanıma gelip saçlarımı okşar, defterimi havaya kaldırır, sınıfa gösterirdi:

Şu yazıya bir bakın, şu düzene bir bakın, şu özene bir bakın çocuklar.........

© Turktime