Dün de duygularımı aktarmıştım bu köşede... Kur’ân-ı kerimin “Kalpler ancak Allah’ı anmakla huzur bulur” buyruğu, anlamın dışarıda değil, iç âlemde bulunduğunu hatırlatmaz mı? İnsanın hakikate giden yolu da tam burada başlar aslında:

İçe dönerek, düşünerek, kendini sorgulamış olarak. Anlam bulmak, yalnızca bireysel bir huzur arayışı değildir; insan anlam buldukça çevresine de ışık olur.

Bir yarayı sarmak, bir yetimin başını okşamak, bir hayvanın susuzluğunu gidermek… Bütün bunların her biri insanın içsel yolculuğunun dışavurumudur.

Anlam, büyük laflarda değil; küçük iyiliklerin kalplerde bıraktığı izde saklıdır. Bu yüzden insan, anlamını kendi eliyle inşa eder; iyiliği bir tuğla, merhameti bir harç gibi koyarak...

Fakat bu yolculuk düz bir çizgi değildir. İnsan bazen düşer, bazen yorulur, bazen de anlam arayışının kendisine bile küser. Ancak her tökezleyiş, insanın kendine yeniden dönmesine vesile olur. Çünkü anlam, ulaşılan bir zirveden ziyade, yürüdükçe derinleşen bir vadidir. Yol ne kadar uzun olursa olsun, insan içindeki o ince sesi susturamaz; o ses ona yürümeyi, düşünmeyi, fark etmeyi hatırlatır.

Belki de insanın en büyük keşfi şudur:

Hayatın anlamı tek bir cevapta gizli değildir. Anlam, insanın attığı her........

© Türkiye