Veda, bazen de insan yüreğindeki umutlu bekleyişin başlangıcıdır. Güneş asma yaprakları üzerinde oynadığı zaman yeni bir güne başladığını sanır insan. Ancak bu yeni gün sayısız hoşça kala yaklaştıran bir basamaktı sadece. Her vedaya şahit olmuş yılların abdest ibriği bu kez abdest için değil de yine bir veda için dolduğunu anlamış, içindeki suyu boşaltabilmek için yan yatmıştı sanki. Hiç dolmasa ne olurdu ki bu abdest ibriği. Her zaman etrafta dolaşan evin yeni üyesi Karabaş da ortalıkta görünmeyince veda saatinin geldiği anlaşılmıştı. Hoş geldiniz ile akan mutluluk gözyaşı hoşça kal ile son bulan veda gözyaşına dönüşmüştü şimdi... Kucak dolusu sarılmaları yanımıza alamıyorduk elbet, alabildiğimiz kucak dolusu yüklerdi. Anı kalsın diye çekilen fotoğrafların gerçekten de anı kaldığını görmek yüreğini burkuyordu insanın. Çok şey anlatıyordu donup kalan fotoğraflar. Zaman, anda duramadığı için fotoğraflara sığdırmaya çalışıyorduk hep. Ama aslında asıl an şu andan ibaretti. “Depolama alanı doldu” uyarısı veren telefonda dolan, fotoğraflar değil taşan sevgi ve birliktelikti... Sessizce izleyen dedem........

© Türkiye