Sırtını dönmediğinde başlar kardeşlik bazen, doğduğun evde başlamaz. Aynı anneden olsan da kalbin aynı yerden atmazsa kardeş olsan da kardeş değilsindir. Yani kardeşini kardeş olarak yanında hissetmezsin. Çünkü kardeşlik, aynı kanı taşımaktan çok daha öte bir duygudur... Aynı yükü taşımaya gönüllü olmaktır, kardeşlik. Kardeşlik, selamı ezberden vermemekle başlar. Gerçekten “nasılsın?” diye sorduğunda cevabını umursamakla… Sustuğunda ne anlatmak istediğini anlayabilmekle... Kalabalıklar içinde yüzünü değil, hâlini tanıyabilmektir kardeşlik. Herkesin gözünü kaçırdığı anda, senin göz göze gelmen “buradayım” demendir. Kardeşlik, yanlışta bırakmamak ama yanlışı yüzüne vururken kalbini parçalamamaktır. Kardeşinin arkasından konuşmamak değil sadece; onun hakkında konuşulurken orada kalmayı reddetmektir. Kardeşlik “o burada olsaydı, ne düşünürdü?” diyecek kadar onun adına da hassas olabilmektir. Onu o olmadığı zamanda da savunabilmektir yani... Kardeşlik, sessizce omuz vermektir. Söze dökülmeyen acılara çevirmenlik yapmaktır, yapabilmektir. En çok da unutulmak istemediği yerde hatırlamaktır. Herkesin kendi derdine gömüldüğü bir dünyada, “kardeşim” dediği kimsenin derdiyle dertlenmeyi göze........

© Türkiye