Bir süredir susuyoruz. Güzeli söylemekten çekiniyor, hayrı dillendirmekten korkuyoruz. “Riya olur mu?” deyip susmayı tercih ediyoruz. Oysa şer, sokak ortasında davul çalıyor; günah, reklam panolarında parlıyor; kötülük, ekranlarda başköşeye kuruluyor. Biz ise, bir yetimin başını okşadığımızı gizliyoruz. Sadakayı sağ elimizle veriyor, sol elimiz bile duymasın istiyoruz. Elbette niyet temizliği esastır. Lâkin iyiliği tamamen gizledikçe ortada örnek kalmıyor. Zaman, öyle bir zaman ki insanlar artık seyrederek öğreniyor. Çocuk rol model arıyor, genç örnek arıyor. Görmediğini ne bilsin? İşitmediği bir güzelliği nasıl yaşatsın? İnsan, seyrettiğine özenir. Sen hayrı gizledikçe, şer kendine alan bulur. Şer bağırır, çağırır, meydan okur. Hayrın suskunluğuysa şeytana alkış olur. Oysa bir tebessüm bile sadaka değil miydi? Öyleyse neden saklıyoruz? Bak, nice çocuklar sokak ortasında küfrü, kavgayı, nefreti seyrediyor. Televizyonda entrika, sosyal medyada hayâsızlık, sokakta ahlaksızlık izliyorlar. Kalplere bu görüntüler siniyor, gönüllere bu karanlıklar işliyor. Çünkü hayır ortada yok! İyilik mahrem olmuş, güzellik hicap giymiş. Hayrı ortaya koymazsan, şer gelir ve hâl olur. Ne........

© Türkiye