Biz çocukken, sabahları radyodan bir ezgi çalardı: “Bir güneş doğuyor Filistin’de, bir güneş doğuyor Cezayir’de, bir güneş doğuyor ülkemde...” Küçük yüreğimiz o ezgiyi ezberler, umutla dinler, gözlerimizi ufka diker, bu sözlerin anlamını anlamaya çalışırdık. Ama aklımız karışırdı. Güneş zaten doğuyordu her sabah, değil mi? Peki neden “güneş doğuyor” deniyordu tekrar tekrar? Annemize sorardık, babamıza... Belki onlar da içten içe güneşin sadece gökyüzünden değil, kalplerden, sokaklardan, adaletin doğduğu topraklardan da doğması gerektiğini biliyor ama anlatamıyordu. Zaman geçti, büyüdük. O çocuk aklımızla anlam veremediğimiz ezgi, aslında bir haykırışmış. Filistin’de adaletin, Cezayir’de direnişin, bizim ülkemizde kardeşliğin doğması için edilen bir dua, bir çağrının melodisiymiş. Bugün daha iyi anlıyoruz ki, bazı güneşler sadece sabahla doğmaz. Bazı güneşler, zulmün bittiği, mazlumun yüzünün güldüğü, yeryüzüne adaletin indiği gün doğar. Ama Filistin hâlâ karanlıkta. Gazze'de çocuklar sabaha aç uyanıyor. Ekmek yok. Su yok. Uyku yok. Gökyüzü bile yok onlara... Bir çocuğun, pencere kenarında gün doğumunu izleyerek büyüme hakkı yok. O yüzden Filistin’de henüz güneş doğmadı. Cezayir sustu, Suriye yandı, Yemen unutturuldu, Doğu Türkistan sessizce kanıyor. Ve biz hâlâ o ezgideki gibi bekliyoruz: “Güneş ne zaman doğacak?” Bugün Filistin’in........

© Türkiye