“Can” canı arar, insan insanı. Lakin her buluşma vuslat değildir. Her tebessüm dostluk, her sohbet sadakat değildir. İnsan, binlerce kişiyle karşılaşır da yalnızca birkaçına “canımın içi” diyebilir. İşte o birkaç kişiden biri varsa hayatında, bir cancağızın olmuştur. Ne büyük nimettir! Zira dost, sadece derdini bilen değil; derdini, sen sormadan anlayandır. Sükûtuna tercüman olan; gözyaşını bir dua gibi dinleyendir. Herkes söz ister, o ise hâline razıdır. Ve işte, böyle bir dost Allah’ın yeryüzüne serptiği bir rahmet esintisidir. “Seni kendim için değil, kendin için seviyorum.” Zordur bu cümle. Zira sevgi, çoğu zaman sahiplenmekle karışır. İnsan sever ama aynı zamanda hükmetmek ister. “Benim için şöyle ol”, “beni kırma”, “beni düşün” der. Oysa cancağız olmak, karşısındakini “kendin ol” diye sevmektir. O ne isterse onu diler, onun adına ondan öte hiçbir şey istemez. Bu sevgi, "ben" merkezli değil “sen” merkezlidir. Benim sevdiğim biri olduğun için değil; sevilecek biri olduğun için sevilirsin. Bu, sadece insanı değil, sevgiyi de........

© Türkiye