“Üç gün hastanede kalıp eve gidemeyeceğim için hastanede gözyaşı döküyordum...” Öğrencilik yıllarımda babamın aldığı ev telefonunda konuşmaya başladığım hatıralarımdan unutamadığım hatıramı anlatmaya bugün de devam ediyorum... Bense gençliğin verdiği saflıkla her iki cümlede bir “nereden buldun numaramı? Sen kimsin?” deyip duruyordum. Kız dedi ki: “Bir daha böyle sorarsan kapatırım telefonu!” Her akşam üstü saat 17.00 civarı İlhan telefon başında bekliyor, kız arıyor ve yarım saat konuşuyorduk. Artık buluşup birbirini görme zamanıydı. İlk kez bir kız ile buluşacaktım. Bu bir genç için inanılmaz bir duyguydu. Son gün... Buluşmadan bir gün önceki perşembe........

© Türkiye