Şia ve Vehhabilik 2 milyarlık İslâm Dünya’sının en büyük iç kanamasıdır. İran coğrafyasındaki idari irâde, Şah İsmail’in Yahudi yönlendirmesiyle Ehl-i sünnet caddesinden saparak hasım cephe oluşturmasından bu yana asırlara dayalı sıkıntı sebebidir. Yavuz ve heybetli ve korkusuz Selim Han’ın Çaldıran’da Şah İsmail’e dünyayı dar etmesinin sebebi budur. Buna rağmen Fars kavmiyetçiliği güdegelen Safeviler ve takipçisi İran, ders almadı. İdeolojileştirdiği Şia’yı bir yayılma silahı olarak sahaya sürdü. Osmanlı Ordu-yı Hümâyunu, ne günkü üstümüze gelen Haçlı ittifaklarını göğüslemek için Garba, Avrupa üzerine sefere çıktıysa, İran nam topraklardaki siyâsi dar anlayış, ideolojik bir uslanmazlıkla Mehmetçiği arkadan vurdu. Veya koşup Vatikan’la aleyhinize müttefiklik andlaşması yaptı. Tarih boyunca Ruslar ve Acemlerle çatışmamız durmadı. Tâ ki Kasr-ı Şirin Mukavelesine dek. 1639 tarihli bu Barış Andlaşmasından beri komşumuzla şükür ki bir kapışmamız olmadı, hududumuz değişmedi. Ama ne yazık ki İran, yakın tarihte Türkiye’yi bölmeye kastetmiş terör örgütüne el altından hep yardım etti, besledi, korudu. Osmanlı devrindeki Şah Kulu fitnesi gibi Humeyni hareketinden sonra da Türkiye’ye ve bölgeye Şia ihracından geri durulmadı.
Genel kanaat o ki Filistin-İsrail ihtilafında da görünenin aksine İsrail’le iş tutuldu. Kur’ân-ı kerîmin buyurduğu açık ve nettir: -Kim, bir zâlime yardım ederse; Allah, o zâlimi ona musallat eder! İran, bugün dünkü İsrail aleyhtarlığındaki ikili oynamanın cezasını çekiyor. 7 Ekim 2023’ten itibaren Lübnan Hizbullah’ı ile İsrail’e cephe açsaydı, düşman, bugün başına dert olamazdı. Bunu yapmak yerine dostlar alışverişte görsünler kabilinden göstermelik esintilerle zaman öldürdü. Şia gibi Vehhabilik de Ehl-i sünnete muhaliftir. Onun da köklerinde Yahudi şekillendirmesi vardır. Yakın asırlarda İngiliz ve sömürgeci dünya, bu vaziyeti daha bir kendilerine yakın kıldılar. Osmanlı’ya karşı İngilizlerle olan iş birliği, günümüzde “bizim, Filistin........

© Türkiye