Bütün Bakanlıklar, vazgeçilmez değerdedir. Onlardan bazısı devletin omurgasını teşkil eder. Eğitim Bakanlığı, hayatî önemdedir… Buna rağmen, II. Mahmud’dan bu yana, bakışların Garb’a yönelmeye başlamasından beri Bakanlıklarımızın iştigal sahası tartışıla gelindi. En başta da Maarif ve Adalet Bakanlıkları oldu. Bin yıllık Elifba terk edilerek Batı’dan alfabe devşirildi. Bin yıllık hukuk mirasımız mahzene indirilerek dışarıdan hukuk ithal edildi. Bu ve benzeri onlarca inkılâb fayda getirmekten ziyâde tahrifat ve tahribat yaptı. Müessesenin adının Tanzimat’la beraber "Maarif Nezâreti" başındaki insanın ünvanın "Maarif Nazırı", Erken Cumhuriyette "Maarif Vekâleti", "Maarif Vekili", Orta Cumhuriyette "Millî Eğitim Bakanlığı", "Millî Eğitim Bakanı" ve Cumhuriyetin II. Asrı’nda Cumhurbaşkanlığı İdare Düzeni’nde "Millî Eğitim Bakanlığı" ve "Millî Eğitim Bakanı" olmasıyla tartışmalar bitmedi. Tanzimat’tan önce geçmiş büyüklerimiz yer sofrası etrafına dizilerek tahta kaşıkla yemeklerini yer ve karınlarını doyururlardı. Tanzimat, Meşrutiyet ve Cumhuriyet dönemlerinde masada, ayrı tabaktan çatal kaşık bıçakla yendi, neticede yine karın doymaktaydı. II. Mahmud, sarığı çıkarıp fesi getirdi. Bir asır sonra Mustafa Kemal, fesi kaldırıp Frengistan’dan şapkayı, fötrü getirdi… İki buçuk asırdır devlete dair hemen bütün Bakanlıklarda yaşananlar şekle dairdir. Bütün bunların........

© Türkiye