Büyüklerimden duymuştum: "Kelebeğin kaderi, çiçeklerin tohumlarının taşınmasını sağlarken can vermekmiş." Renklerin itinayla yan yana gelişine, yıldır yıldır ışıyan parlaklığına, tarifi yapılanmayan desenlerine hayranlık duymamak elimde değildi. İnsan sayısız mahlukattan yalnız kelebeğe kalp gözüyle bakabilseydi, bizleri yoktan var eden Rabbimizin kuvvet ve kudretini anlar, o muhteşemliğin karşısında eriyip giderdi... Bir gün hocam buyurmuşlardı ki: "Nefsine bir defa olsun lâyık olduğundan fazla kıymet vererek bakan kimse, diğer bir ifadeyle; kibir ve gururunun esiri olan kişi, kâinattaki eşyanın hiçbirine ibret nazarıyla bakamaz.” Bu duruma düşmemek için o zaman söz vermiştim kendi kendime hâlâ da aynı minval üzere her şeyden ders çıkarmaya çalışıyorum... Yine büyüklerimden duymuştum: Kelebeğin kaderi, çiçeklerin tohumlarının taşınmasını sağlarken can vermekmiş. Kendi hayatına karşılık binlerce çiçeğin açmasına, hayat bulmasına yardımcı olmak ne büyük fedakârlıkmış meğer… Ben de yaptıklarıma........

© Türkiye