"Umumiyetle insanlar keyiflendikleri ile arkadaş, anlaşabildikleri ile dost, ağlayabildikleri ile kardeş olurlar… Arada uçurumlar var!"

Zifirî karanlık içine iyice gömüldüm, hepten kayboldum. Memleketin az bilinen akıl hastanelerinden birinde dünyanın en karanlık, en soğuk odasında son nefesimi vereceğimi bekliyorum. Meczup aşağı, meczup yukarı diyecek, o da bir şeyler yaptığını sanacak, öylesine bir hayat yaşayıp ve ölecektim. Bütün dünya benim olsa ne ehemmiyeti vardı? Çünkü dünyanın en acıklı hayatını yaşayanı, kimsenin tanıyamamış olması mühim değildi. Mühim olan benim dünyayı ve içindekileri iyi tanımamdı. O da kolay olmuyordu. Bir adamın kimsenin anlamadığı bir sebepten delirmesi de değildi. Peki ya neydi mesele? Ebediyet yanında hiç mesabesinde olan bu fâni dünyayı tam anlamadan ve anlatamadan göçüp gideceğim meselesiydi. Ben de ona yanıyordum... Yine maziye dalmış, kendimden geçmiştim ki Sultan’ımın mübarek elini omuzumda hissettim. Ne vakit, nasıl gelmişti anlayamamıştım. Boynu bükük oldukça mahcup ayağa kalktım. Acımış........

© Türkiye