"Beni buradan uzaklaştırın, hemen gitmeliyim! Bu adamla bir daha aynı havayı teneffüs etmek istemiyorum!” Halife: - Buyur Behlül. - Tahminime göre on dokuz, yirmi yaşlarındaydım… Doğuştan kötürüm değneklerle yürüyen bir genç gördüm. Selâm verip hâl hatır sordum. Maksadım gencin mânevîyatını kuvvetlendirmekti. Pek sevimli, oldukça mütebessimdi. Hiç hâlinden memnuniyetsizlik işareti görmüyordum. Yaklaştım, sordum “Doğuştan mı böylesin?” Hiç tereddüt etmeden... "evet" dedi. "Vah vah! Demek hiç yürüyemedin, atlayıp zıplayamadın, koşamadın, oynayamadın…” Bu çok acıdığımı ifade ettiğim sözlerimi duymamış gibi davrandı genç. Sonunda dedim ki: “Herkes en ufak şeyde aklını oynatacak gibi oluyor. 'İşim bozuldu' diyor... 'kocam kızdı… karım küstü… evlatlarım hayırsız çıktı, hiç altınımız, gümüşümüz yok, malımız davarımız yetmiyor, atımı çaldılar, tarla çayır kurudu…’ diyor, olur olmaz her şeyi dert ediniyorlar. Oysa sen bu hâlinle hiçbir şey yokmuş gibi davranıyorsun üstelik... ” Genç sözümü kesti; "Beni buradan........

© Türkiye