Balkanlar deyince, hemen hâtıra, Rumeli Eyâleti, Rumeli Beylerbeyliği ve Evlâd-ı Fâtihân gibi terimler gelmektedir. Geçen haftaki makâlemizde, bir nebze Rumeli’den bahsettik; bugün de kısaca o konuya devâm edelim. Avrupa’daki Osmânlı toprakları genişledikçe, Rumeli Beylerbeyliğinin devlet içindeki nüfûzu da arttı. Bu eyâlet, Sultân İkinci Bâyezîd Hân devrinde, devletin en mühim idârî birimi olurken, Rumeli Beylerbeyine de akrânı arasında en üst rütbe verildi. “Vezîr” pâyesiyle, “Paşalık” ünvânı ve “dîvân toplantılarına katılma hakkı” tanındı. Bâzı Rumeli Beylerbeyleri, aynı zamanda, “Vezir-i a’zamlık = Veziriazamlık” da yaptılar. Onaltıncı asır ortalarına kadar, bölgedeki fethedilen bütün yerler, stratejik ehemmiyetlerine göre “Sancak” hâline getirilerek, Rumeli Beylerbeyliğine bağlandı. Kânûnî Sultân Süleymân Hân devrinin sonlarında, Macaristân’da yeni eyâletler teşkîl edildi. Fetihten sonra, Aksaray tarafındaki Yörükler, topluca Rumeli’nin boş arâzîsine yerleştirildi. Fethedilen yerlerde kimse aç ve açıkta bırakılmadı. Her taraf, kısa........

© Türkiye