Bu ülkeyi karıştırmak için her daim işbaşında ve tetikte olan şer odakları, hiçbir fırsatı kaçırmaz. En ummadık zamanlarda, en kritik noktalardan saldırıya geçerler. Ve maalesef eylemleri de genellikle karanlıkta kalır!.. Türkiye’de siyasi liderlere ve siyaset erbabına yönelik silahlı ve silahsız saldırıların sayısı ne yazık ki hayli kabarık… Ve bunların birçoğunun mahiyeti de tam olarak anlaşılamamıştır. Mesela 1988 yılında, Anavatan Partisi kongresinde, Başbakan Turgut Özal’a yönelik suikastın tam olarak ne olduğu ve kim tarafından organize edildiği, bir türlü açıklığa kavuşturulamadı. Suikastın bizatihi hedefi olan Merhum Özal, o tarihte başbakanlık makamında bulunduğu hâlde bu mümkün olmadı. Tetikçi Kartal Demirağ yirmi yıl hapis cezası aldı ancak dört sene sonra şartlı tahliye ile dışarıya çıktı… Ondan on bir yıl önce, 29 Mayıs 1977’de İzmir Çiğli Havaalanında CHP Genel Başkanı Ecevit’e yönelik bir suikast teşebbüsü oldu. Bu defa tetiği çeken Çiğli Polis Karakolunda görevli bir polis memuru idi. Kullandığı silahla, daha önce bilinmeyen zehirli bir mermiyi ateşlemişti. O mermi, Ecevit’in arkasında bulunan koruması Mehmet İsvan’ın bacağına saplanmıştı… Ondan on üç sene önce de dönemin başbakanı İsmet İnönü’nün arabasına yapılan silahlı saldırı vuku bulmuştu. Sıkılan üç kurşunun hiçbiri hedefe isabet etmemişti. Saldırıyı yapan şahıs Kayseri Sümerbank’ta çalışan bir işçi idi, idamla yargılandı. Fakat kurşunlar isabet etmediği için, cezası yirmi yıl hapse düşürüldü… Bütün bu olaylar gerçek boyutuyla halk nezdinde aydınlığa kavuşturulamadı… Hâl böyle olunca da, maalesef saldırıların arkası gelmeye devam ediyor. Ve hiç ummadık yerlerde, sözde güvenliğin sıkı olduğu mekânlarda bu türden saldırılar gerçekleştirilebiliyor. Mayıs 1975 yılında, Başbakanlık binasında ve bakanlar kurulu katında, sol bir örgüt militanı, Başbakan Süleyman Demirel’in burnuna yumruk attı… Saldırının akabinde pek çok tartışmalar yaşandı velakin, olay esas itibarıyla........

© Türkiye