Ocakta soğan kavrulurken, dimağımda da birçok fikir kavruluyor. “Acaba kendime, aileme ve çevreme nasıl daha faydalı olabilirim?” diye düşünürken bir yandan toplumsal dertler ile dertleniyorum. Yemeğin salçasını koyarken yazmak istediğim yazılar, dinlemek istediğim birkaç video yine fikriyatımı süslüyor. Zaten ben yemek yaparken ekseriyetle sevdiğim videolardan demetler sunarım kendime. Yemek yapmak bana göre bir dinlence saati olur. Yemeğin asıl malzemesini koyduğumda ortaya bir şeyler çıkarmış olmanın mutluluğu ile kalbimi hamd çiçekleriyle süslerim... Elhamdülillah yemek yapabilecek sağlığa nasibim, düşünebilecek bir dimağa, hissedilen bir yüreğe sahibim... Ne kadar hamd etsem az... Dünyanın bütün dertlerini yüklenmiş olan şu nazenin yüreğim, küçük bir tebessüm ile bir dostun şefkatli sözü ile o derdi yüklenecek metaneti bulabilir... Bir kitabın kapağında bütün acılarımı unutabilirim, bir paragrafta kendimi unutup geçmişe meftun olabilirim... Oğlumun bir “anne” deyişi ile her şeyi yapacak istidadın kendimde olduğuna inanabilirim. Ben anneyim, yeri gelir gözyaşlarımı içime akıtır, içimdeki solgun çiçekleri onlarla sularım... O gözyaşı onları büyütür. Yaraya tuz basmak gibi olmaz, aksine o tuzlu gözyaşı içteki o solgun çiçeklere can suyu olur. Belki de "anı yaşamayı bilenler can bulur"... Bense yaşadığım her anı canlı tutmaya çalışan bir fâniyim. Zira çevremde yaşayan ölü çok fazla... Duyan ama dinlemeyen, bakan ama görmeyen âmâlar ile dolu çevrem... Kendi yüreğinin sesine sağır, çevresindeki ilahi güzelliklere gözü kör olana ne anlatabilirim? Ki ben anlatacak makamda değilim, ben sadece ahir zamanda yüreğimi diri tutmaya çalışan bir fâniyim... Sahi bu konuya nasıl geldik? Bu yoğun düşünce meşherinde gezerken tencerede fıkırdayan yemek sesi bana sesleniyor. "Biraz ara ver de benimle ilgilen" diyor. Hızlıca altını söndürüyorum. Zira biliyorum, çok kaynayan her şeyin tadı........

© Türkiye