Nimetleri, kendinden bilmek övünmek, yani "nefsi tezkiye" olur. Kavuştuğu nimetleri Allahü teâlâdan bilmek "şükretmek" olur. Dinimizde övünmenin yeri yoktur. Peygamber Efendimiz, (Ben âlemlerin, bütün insanların, bütün peygamberlerin efendisiyim) dedikten sonra, (Bunları övünmek için söylemiyorum, hakikati bildiriyorum. Hakikati bildirmek benim vazifemdir. Bunları söylemezsem vazifemi yapmamış olurum) buyuruyor. Bir âyet-i kerimede meâlen buyuruldu ki: (Allah, kendini beğenip övüneni sevmez.) [Lokman18] Necm sûresinde, (Nefsinizi tezkiye etmeyin) yani (Övünmeyin) buyuruluyor. Kendindeki iyilikleri, nimetleri, kendinden bilirse, Allahü teâlânın verdiğini düşünmezse, övünmek, yani (Nefsi tezkiye) olur. Bu nimetleri Allahü teâlâdan bilir, kendinin kusurlu olduğunu düşünürse, (Şükür) olur. Dinimiz övünmeyi değil, şükretmeyi emrediyor. Bir hadis-i şerif meâli: (Nimete şükür, o nimetin gitmesine karşı emandır.) [Deylemî] Kendimizi övmek caiz olmadığı gibi, başkalarını da........

© Türkiye