Devlet ile millet arasındaki ilişki, bir hukuk metninin ya da yönetsel düzenlemenin çok ötesinde, tarihsel, toplumsal ve hatta ahlaki bir zemine dayanır. Devlet, milletin iradesinden doğar; millet, devletin güvenlik şemsiyesiyle varlığını sürdürür. Bu karşılıklı bağlılık bozulduğunda ya da biri diğerini yok saydığında, ortaya çıkan sonuçların ne kadar yıkıcı olabileceğini tarih defalarca bize göstermiştir.

Tarih sahnesine baktığımızda bunun karşılığını kolaylıkla görüyoruz.

Bir düşünün… Lübnan örneği. Yıllardır bir türlü istikrarı sağlayamayan, halkın temel ihtiyaçlarını bile karşılayamayan bir devlet yapısı. Elektrik yok, su yok, güvenlik yok. Ama halk var. Ancak bu halk, devlet aygıtı çöktüğü için sesini duyuramıyor. Millet var ama devleti yok. Ve bu yüzden her gün biraz daha dağılmakta, yoksullaşmakta, umutsuzluğa sürüklenmekte.

Ya da hemen yanı başımızdaki Suriye. Devletin halk iradesinden tamamen koptuğu, otoritenin sadece silaha ve baskıya dayandığı bir düzen. Ne oldu? Devlet, halkını temsil etmeyi bıraktığı anda iç savaş çıktı. Milyonlarca insan yerinden yurdundan oldu. Milyonlarcası komşu ülkelere göçtü. Bir halk, devleti kendisine sırtını........

© Toplumsal