“İnsan, kendine ait olmayan hayatlar yaşarken, kendi hayatının cenazesine suskunlukla katılır.”

Kimi zaman bir soyadında, kimi zaman bir ideolojide, bir cinsiyet rolünde, bir kariyer planında ya da sevgi sandığı bir bağımlılıkta… İnsan, varoluşunun derin boşluklarını başkalarının kalıplarıyla doldururken, kendi öz gerçekliğini yavaş yavaş toprağa verir. Bu toprağa veriş bir isyanla değil, tuhaf bir iç durumla, yersiz bir aidiyet duygusuyla gerçekleşir.

Çünkü çoğu zaman insan, kendisini tanımaktan çok, başkalarının onu nasıl görmek istediğiyle ilgilenir. Kendi iç sesini değil, dış dünyanın yankılarını dinler. Ve böylece bir gün dönüp baktığında, yaşadığı şeyin “kendi hayatı” olmadığını fark eder—ama artık çok geçtir.

Bu geçlik, bir ölüm gibidir. Ama ne trajik bir çığlık duyulur ne de yas tutulur. Sessiz bir cenaze törenidir bu. İnsan, kendisinin bir gölgesi olarak o törende hazır bulunur. Ne elleri titrer, ne kalbi atar. Sadece bakar: Toprağa verilen kendi düşlerini, arzularını, potansiyelini........

© Tigris Haber