İsmail ZORBA

([email protected])

ŞİİRİME SESLER KONAR

İnsan içim her şey şiirle başladı. Dünyadaki varlığından kendi iç dünyasına, kendi iç dünyasından evrene aktaracağı ne varsa mısralarda ifade buldu. Şiirle kelimeleri yakaladı, kelimeler yoluyla kendinde tamamlandı. Şiir, insanın dünya ilk fısıldayışlarıdır bir bakıma. Şiirle başlayan yolculuğu insanı güzele götürdü. Güzelin gölgesinde “insan” olmayı, insan insan bakmayı, duymayı ve de hissetmeyi deneyimledi. Şiir insanın kendi hikâyesinin sessiz bir şarkısı oldu bir bakıma.

Şiir insan için duygularını ifade etmesinin bir enstrümanı oldu. Bu enstrüman sayesinde sanatların bütün kollarıyla kendini tamamladı. Resim, müzik derken şiir sanat dallarının içinde yer alsa da zamanla bağımsızlaştı. Şiir, insan dokumuzun en seçkin ifade şekli oldu. Şiir kendi sesimizi bulmada en elverişli ortamı sağlayan edebi türdür bir bakıma. Kendimizi ifade ederken sözden yazıya ilk geçişlerimiz de şiirle olmaz mı?

Şiirle en seçkin, en can alıcı sözleri keşfeder her türlü duygumuzu, coşkumuzu dile getiririz. Zaman zaman şiirin her milletin en seçkin ifade şekli olduğunu düşünürüm. Şiirle arınır, temizleniriz. Şiir akar gider dilimizden kir barındırmaz ki. Şairler de öyle değil mi? Her ne yaşarlarsa şiirin seçkin neferleri olarak dünyamıza kattıkları güzelliği daha nasıl anlatabiliriz.

Keşke her insan şair olabilseydi diye düşünsem de aslında her insanda bir şiir damarı olduğunu düşünürüm. İşte şairler, bu seçilmiş insanlar şiir yoluyla bizdeki insan damarını ortaya çıkarmamızı sağlarlar.

“Kendimiz istediğimizi/ Kuşlar için,/ Çiçekler için,/ Böcekler için,/ Yeşeren ve yaşayan/ Her şey için istemezsek/ İNSAN DEĞİLİZ” diyor şair. İnsan olmanın aslına rücu etmekte yani mayasını oluşturan özde bulabileceğini söylüyor. Kısa ifadelerle en seri ve yoğun içeriği barındıran bir o kadar basit gibi görünen sade, tertemiz bir anlatım.

Baudlaire’nin dediği gibi “sınırlı içinde sınırsızın ifadesi” bir bakıma. Baudlaire çok uzaklarda aslında. Biz........

© tarihistan.org