Diğer

01 Nisan 2025

“İyi bayramlar çocuklar”dı bir önceki yazı… Çocuklar bizim çocuklarımızdı; duyguları, duyarlılıkları, birbirleriyle çoğalttıkları umutlarıyla sokakları, meydanları dolduranlar; “25 Kuşağı.”

Bu yazı ise bir vefa; benden bir öncekilere, benimle birlikte büyüyenlere, yürümüş olanlara. Onlar da sokakta, meydandaydı; kimi çocukluklarıyla kimi tüm çocuklukları ve gençlikleriyle. Elbette hayatta kalanlar, ayakta kalanlar. Ama her birinin her adımında, kayıplar da yürüyordu ayıplara karşı. Çünkü damarlarında, beyninin kıvrımlarında, kalbinin atışında o miras varsa, hayatta ve ayaktaysan ne adımların ne sesin ne yüreğin durabilir; hayatta değilsen de ruhun onlarla birlikte koşabilir.

68 ve 78 kuşakları bu ülkede sadece “tepki ve öfke”nin değil, öyle ya da böyle “devrim umudu” ki isterseniz “devrim hayali” diyelim, kuşaklarıydı. Yani sadece “değiştirmek” değil, “değişmek” de isteyenler. Elbette çok savrulma oldu, elbette bugünden bakarsan o günleri hiç yaşamadan, “yanlışlar” da. Ne var ki “hayatını adamak” vardır ya, sonradan hayatlar nasıl gelişmiş-değişmiş olursa olsun, işte öyle bir şeydi.

O kuşaklar, gençliklerinde 23 yıllık bir iktidar görmedi belki. Ne var ki “sürekli baskı, sürekli ölüm”le yaşadı. Demokrasi maskesi altında bu kadar süflileşmeyi de “25 Kuşağı” ile, hep beraber idrak ediyoruz. Ancak iki esaslı darbe gördü. İdamları gördü. İşkencenin Latin Amerika cuntalısını, faşizmin yerlisini gördü. “Demokrat” maskeli baskıcılar, “devlet” maskeli infazcılar, “Atatürk” maskeli darbeciler gördü. Şimdi istisnai cesaret ve vicdanlar dışında, hakiki üniversite hocaları gördü. Onlardan bazılarının öldürülüşünü, kanlar içindeki cesedini gördü. Gazetecilerin, öğrencilerin,........

© T24