Diğer

T24 Haftalık Yazarı

08 Haziran 2025

“Bayramda küslük olmaz” diyorlar, sanki Oslo’da bir barış sürecindeyiz. 2017 referandum sürecinde kavga ettiği birini Instagram’da engelleyen arkadaşım var benim. Son yerel seçimlerde aile WhatsApp grubundan ayrılanlar, kavga edip mahkemelik olanlar olmuştu, haberlere çıktılar, hepimiz gördük. Seçim sonuçları, market fiyatları, mahkeme kararları, kimin-nerede-ne dediği… Her an her şey “küsüyorum baaaak” gerekçesi. Şahsi “küslük” listesine “oy verdiği parti nedeniyle görüşülmeyecek” diye madde ekleyenleri biliyoruz. Ama sonra ne oluyor? Bayram geliyor. Aman bir neşe, sahte sahte “güzellik, iyilik mesajları”, hadi küsler barışsın şarkıları, bugün bayram annenizi üzmeyin çocuklar.

Eskiden utandığım, şimdi gururla söylediğim bir itirafla başlayayım: Ben küsmüyorum. Küsemiyorum çünkü. Küsebilmem için önce bir hafızam olması lazım. Unutuyorum çünkü. Barıştık mı? Küs müydük ki? Son görüşmemiz ne zamandı? Hatırlamıyorum. O yüzden esasen sadece hatırlamayı başaranlara mahsus olduğu için küsmek de bir meziyet, doğruya doğru. Ama umutları yok. Niye? Bazılarının ağzından hep şunu duymuyor muyuz: “Hiç kimseye küsmem ben”. Hadi oradan, arkeolog gibi çalışıyorsun, kazma kürek giriyorsun geçmişe. Kimin ne yaptığını hatırlatan şahane mezar kazıcılar var etrafımızda. Bir de eğilip “Bunu da yazdım, sen merak etme, ben sana hatırlatırım” diyor. İyi halt edersin. Ayrıca deftere “göstereceğim zamanı gelince sana” yazmayan insanda neşe vardır. Böyle oyunlar kurarsan rahat bir ömür mü geçer? Unutuyorum diye kendimi harcayacak değilim. Kırılmak iyidir ama. O kadar uzun boylu değil çünkü. Affedersiniz de hırsızın hiç mi suçu yok? Ama bi harlarsın geçer. Yavuz Sultan Selim babasına kızdı, koskoca imparatorluğu aldı. Ama öyle aman herkes herkesle iyi geçinsinciler de bence zinhar samimi değil. Zaten hep barışçıl görünenler, aman herkes iyi olsuncular da biraz da pasif agresif değil midir? Korkuyorum ben onlardan. İçlerinde kopan fırtınanın sesini kulağımın dibinde duyuyorum.

Ama toplum olarak zaten öyle bir travma seviyesindeyiz ki, herkes bir şeylere küs. Böyle bir ülke olur mu? Olduk. Küslüğün millileştiği bir dönemden geçiyoruz. Bu yangın yerinde içinde olduğu çemberdeki insanları bulup küsebilenler de; isyan etmeyen, gönülsüz ama yine de itaat eden bir topluluğa dönüşmemize neden oluyor. Olmuyor mu? Hepimiz aynı odadayız ama bazıları bazılarının gözünün içine bakmıyor. Ateş hattı... Üstelik çoğunluktalar, herkes ama herkes en az bir ya da birkaç kişiye küs. Memleketin haliyle ilgili bir cümle yetiyor, bak nasıl bölünüyoruz. “Hayat çok pahalı” desen, biri........

© T24