Diğer

29 Mart 2025

Ben küçükken…

Öğretmen ev resmi çizmemizi istediğinde…

Çatısı kırmızı, bacasından duman çıkan, içinde her biri gülümseyen anne-baba-çocuk olan bir şekil gelirdi pek çok arkadaşım gibi benim de aklıma…

Belki kimimiz çatısız bir evdeydik, bacadan duman çıkaracak kadar kömürümüz, odunumuz dolayısıyla sıcak evlerimiz, hatta çok mutlu hayatlarımız yoktu ama ‘ev’di işte, yaşadığımız, sığındığımız, hayaller kurduğumuz yer…

Yaşıtlarımın çoğu gibi ‘mesafeli seven’ bir babanın çocuğuydum…

Sarılma, öpme, kucaklaşma yazmazdı defterinde…

Çok keyifli olduğu anlarda ‘içinde bir küçük aslan’ geçen aynı masalı anlatırdı, her seferinde ilk kez duyuyor gibi merakla dinlerdim, masal hiç bitmesin isterdim.

İşten geç geldiği saatlerde, yatmış da olsam uyanıp ayakkabılarını kontrol eder, onları çıkarış şeklinden yorgunluğunun derecesini tahmin ederdim.

Ev ‘büyük’ gelirdi gözüme küçükken, büyüdükçe ‘küçük’ gelmeye başladı bana…

Dışarısı, arkadaşlar, hayat, heyecan, özgürlük…

Ben başladım bu kez geç kalmalara…

Bu kez o…

Ya uyumaz bekler ya da uyumuş olsa da bir süre sonra kalkar ayakkabılarımı kontrol........

© T24