Yıllardır aynı cümleyi duyuyoruz: “Analar ağlamasın.”

Bu sözle yola çıkıldı bir zamanlar. Çözüm sürecine zemin hazırlandı, siyaset bunun üzerinden şekillendirildi.

Süreç, iktidarın istediği yönde ilerlemeyince “analar ağlasa da olur” a geçildi…

Şimdi yeni süreç…

Yola çıkış noktası yine “analar ağlamasın”

Ama orada da ayrıştık.

Bu söylem muhaliflerin analarını kapsamıyor mesela.

Dün bir anne daha oğlunun ardından ağladı.

Gözyaşları hastane bahçesine değil, bu ülkenin vicdanına düştü.

Mehmet Murat Çalık…

İki kez kanseri yenmiş bir adam.

Doktor raporları ortada: Cezaevi koşulları, bağışıklığı zayıflamış bu insan için ölüm riski demek.

Üstelik henüz hüküm bile giymemiş…

Ama dinleyen kim?

Yoğun bakımdan çıkan hastayı, elleri kelepçeli bir şekilde hastaneden alıp tekrar cezaevine götürdüler.

O an oradaydı annesi.

Gülseren Teyze.

Ağlayarak haykırdı:

“Oğlum iki defa kanser........

© Sözcü