İnsan, dış dünyada ne arıyorsa, aslında kendi iç dünyasındaki eksikliği ya da ihtiyacı arıyordur. Bu yüzden de birinin sana söyledikleri, çoğu zaman seninle değil, kendiyle ilgilidir.

Susarsın, “soğuk” olursun. Konuşursun, “fazla” gelirsin. Beklersin, “pasif”; harekete geçersin, “fevri” olursun. Çünkü ne yaparsan yap, insanlar seni kendi filtresinden süzer, kendi dünyasındaki kurallarla yargılar, kendi aynasındaki yansımalarla görürler.

Bir patron senden rahatsızsa; muhtemelen senin yeteneğin, onun yetersizliğine çarpmıştır. Ya da bir arkadaşın seni sürekli eleştiriyorsa; belki de kendi içindeki eksikliği görüyordur sende.

Kimi insan her şeye kuşkuyla yaklaşır, çünkü en çok güvendiği yerden kırılmıştır. Kimi hep bir şey bulur, hep bir kusur... Çünkü kendine bile tahammülü yoktur.

Aslında şunu akıldan hiç çıkarmamak gerek: Hiç kimse karşısındakine, olduğundan fazlasını veremez. Değersizlik hisseden, karşısındakini değersizleştirir. İçinde sevgi olmayan, seni de sevgisizliğe mahkum etmek ister. İçinde yara olan, seni hep acıtır. Kıskanç biri, herkesin onu kıskandığını zanneder. Kendi güvenilmez olan, karşısındakine güvenemez.

Bazı insanlar ise karşısında şefkati görür, onu olduğu gibi kabul eder;........

© Sözcü