Lübnan, Orta Doğu’nun Fransa’sı; Beyrut, Orta Doğu’nun Paris’iydi.

Beyrut’a gitmek, bir ayrıcalıktı...

Paris’e gitmek demekti.

★★★

1967 ve 1973 Arap-İsrail savaşları sonucu, binlerce Filistinli sığınmacı Lübnan’a yerleşir.

Ve 1975’ten sonra, dünya turizminin cazibe merkezi Lübnan’da istikrarsızlık başlar.

Filistinli sığınmacılar, topluma entegre olamaz.

Demografik yapı bozulur, etnik ve mezhep çatışmaları başlar.

Gidiş o gidiş...

1980’den sonra, Orta Doğu’nun Paris’i güzelim Lübnan, bir daha gün yüzü göremez.

Geriye...

Lübnan’ın dünya çapında ünlü şarkıcısı Feyruz’un, “Li Beyrut “şarkısı kalır.

Beyrut için bir ağıt, acılarla bezenmiş “Li Beyrut”...

★★★

Lübnan’ın yaklaşık yüzde 65’i Müslüman ve yüzde 35’i Hıristiyan...

Ülkede, 18 etnik, dini ve mezhepsel grup yaşar.

Cumhurbaşkanı Hristiyan Maruni, Başbakan Sünni, Meclis Başkanı Şii olacak şekilde dağıtılmış.

128 parlamento üyesi var.

64’ü Hıristiyan (34 Maruni, 14 Ortodoks Rum, 8 Katolik Rum, 5 Ermeni Ortodoks, 1 Ermeni Katolik, 1 Protestan, 1 diğer Hristiyan).

64’ü Müslüman (27 Sünni, 27 Şii, 8 Dürzi, 2 Alevi).

Etnik, mezhep ve cemaatlere göre belirlenen kota sistemi; bakanlar, genelkurmay başkanı, kuvvet komutanları, valiler, belediye başkanları ve bürokrasideki tüm makamlara kadar dağıtılmış.

★★★

Milli eğitim yok.

Her cemaatin, kendi okulunu kurma hakkı var.

Lübnan’da, devlet karşısında bireyler yoktur, mezhepler, cemaatler vardır.

“Yurttaş” yoktur, “maraba”, “tebaa” “kul” vardır.

Kamu hizmeti almanız, mezhebinizin, tarikatınızın gücüne bağlı.

Liyakat sistemi yoktur.

Din, etnik ve mezhep kotaları geçerlidir.

Hesap vermeyen ve denetlenmeyen bir yönetim anlayışı hüküm sürer.

Eğitim miili olmadığından, ortak dil ve........

© Sözcü