Yıl 1914...

Mustafa Kemal, Sofya’da Askeri Ataşe’dir.

Cephede görev almak üzere, yaptığı başvuru kabul edilir.

İstanbul’a döner, Sirkeci’de trenden iner.

★★★

Doğduğu yer Selanik, Balkan Savaşı’nda, tek kurşun atılmadan Yunanistan’a terk edilmişti.

Annesi ve kız kardeşini İstanbul’a getirtmiş, Beşiktaş Akaretler’de bir eve yerleştirmişti.

Zübeyde Hanım, oğlunu görünce ağlamaya başlar.

★★★

25 Şubat 1915...

Mustafa Kemal, görev yeri Çanakkale Eceabat’a gelir.

★★★

Cephede birlikleri dolaşır.

Balkan Savaşı’ndaki utancı hiç kimsenin yaşamak istemediğini, subaylarına kesin bir dille emreder.

★★★

1 Mayıs 1915...

Mustafa Kemal, birlik komutanlarını Kemalyeri’nde karargâhında toplar.

Özetle şu emri verir:

“İçimizde ve komuta ettiğimiz askerlerimizde, Balkan Savaşı utancının tekrarını görmektense, burada ölmeyi istemeyenlerin bulunacağını asla kabul etmem.

Eğer böyle kişilerin olduğunu görürseniz onları derhal kendi ellerimizle kurşuna dizmeliyiz...”

★★★

1914’te yarbay rütbesinde Sofya’da Askeri Ataşe iken, “Subay ve Komutanla Konuşmalar” adlı kitap yazar.

Balkan felaketine neden olan komutanları şiddetle eleştirir.

Ve der ki:

“Ordunun can damarı olup, birçok geleneklere bağlı olarak gelişen ve tam olgunlaşan askeri disiplin duygularını, bugün Osmanlı Ordusu subayları içinde, gerçek anlamda görmeyi istemek, insanın ruh halini bilmemek demektir.”

★★★

Bu söz...

Türk tarihinin imbiğinden damıtılarak süzülen, kanla yazılmış gerçeğin özetidir.

Ve bu söz...

Askerlik sanatından uzaklaşmış, siyasete bulaşmış bir ordunun durumunu tüm çıplaklığıyla yansıtır.

★★★

34 yaşındaki Mustafa Kemal, aynı kitapta:

“İnsanların........

© Sözcü