Kalabalık bir evde büyüdüm ben. Anneannemin kucağında, dedemin omuzunda.

Babam futbolcu olduğu için kampları olurdu, diğer zamanlarda da annemle bir güzel gezerlerdi.

Anneannem, dedem, dayılarım, kardeşim... TRT’nin hepimizin kanalı olduğu günler.

Ailece seyredilen Zeki Metinler, haftada bir en şık kıyafetlerimizi giyip gittiğimiz tiyatrolar, sinemalar...

Nişantaşı Teneke Mahallesi’nde yaptırılıp, zevkle uçurulan uçurtmalar...

Yıldız Parkı’nda plastik topla voleybol oynanan şahane piknikler...

Akşamın bir saati gidilen Vefa Bozacısı, şimdi artık belki bir tane kalan Venüs’ün çikolatalı dondurması...

Meyve suyunun, gazozun tadı, anneannemin biber, patlıcan kızartmasının kokusu...

O kızartma yaparken, masanın üzerinde oturup babamın maçlarını izleyişim...

Çocukluğun bir kokusu var. Ona anı diyoruz. Hiç kaybolmayan mis gibi bir koku...

İşte o kokulardan biriydi Adile Naşit.

Uykuya dalmadan önce son duyduğumuz sesti.

‘Haydi kuzucuklarım yatağa, uyuyun da büyüyün’ diyen sesi hala kulaklarımda.

İyi çocuklar olmamız için verdiği öğütler, neşeli halleri, ne çok emeği var çocukluğumuzda...”

Şimdi 53 yaşındayım. Benim........

© Sözcü