Her dönemi anlatan bir cümle olur ya...

Yeni Türkiye’ninki tek bir sözcük: İhmal.

Acılarımızın ortak adı bu.

Ne Çorlu tren faciasının acısı dindi, ne 6 Şubat depremlerinin.

Ne Kartalkaya yangınının ateşi söndü, ne Soma maden faciasının külü soğudu.

Bir liste gibi uzayıp gidiyor ama değişmeyen tek gerçek var: Hepsi önlenebilirdi.

Temmuz başından bu yana yine, yeni halkalar eklendi o zincire:

Kuzey Irak’ta mağarada metandan boğulan 12 asker...

Eskişehir’de orman yangınında alevlere teslim olan 10 kahraman...

Ve sonuncusu: İskenderun’da sıvı kaybından şehit olan iki asker...

“Sıvı kaybı”...

Çatışma değil, saldırı değil, mayın değil, doğal afet değil.

Ölüm nedeni: Sıvı kaybı.

29 yaşında iki gencecik evlat.

“Vatan sağ olsun” demek kolay.

Zor olan aynı acıyı bir daha yaşamamak için soru sormak.

Vatan sağ olsun, ama evlatlarımız neden sağ olmuyor?

Neden binbir emekle büyüttüklerimiz, gözümüzden sakındıklarımız yok yere gidiyor?

Kimi asıl sebep gıda zehirlenmesi diyor, kimi nefes alınamaz sıcaklıkta öldüresiye talim yaptırıldığını iddia ediyor... Tahkikat başlatıldı.

Sonucu göreceğiz.

Ama şu açık: Ortada bir ihmal var.

Ve eğer bu ihmal bu canları aldıysa, bunun adı şehadet değil, resmen cinayettir.

Sorumlular gerçekten hesap verecek mi?

Cevabı hepimiz biliyoruz...

Her........

© Sözcü