Keşke sadece gözlerim baksa ve yüreğimin gözleri görmese, aslında keşke sıcak cehenneme doğru yolculuk hiç başlamasa veya yolcuları taşıyanlar hiç bulunmasa, dahası, yolcular bindikleri ateş araçlarının ve gittikleri cehennemim farkında olabilseler. Keşke insanı utandırması gereken bu şiddetten güç alan yolculuğu, şiddetsiz yöntemlerle, sevgi, dostluk ve barıştan beslenerek sonlandırabilsek. Keşke, bundan sonra cehenneme giden araçlar ve kullanılan silahlar geri dönüşümle Dünya ekonomisine kazandırılsa, kaynaklar, ayırımcılığı, ırkçılığı, yoksulluğu, yoksunluğu, kin, nefret, yalan, hakaret, iftira, tehdit üreten insanların “iyi”leşmesi için kullanılsa.

Bugün yazımı iki fotoğrafla birlikte paylaşıyorum.

8 Temmuz 1972. Vietnam toprakları, 1 Kasım 1955 tarihinde başlayan ve 15 Mayıs 1975 tarihinde, insan, hayvan ve doğa kıyımını geride bırakarak sonlanan Amerika Birleşik Devletleri’nin vahşi saldırısı altında iken, iş birlikçi Güney Vietnam Hava Kuvvetleri, Tay Ninh eyaleti Trang Bang kasabasına Napalm bombası attı.

Bu aşamada hemen bir soru belirdi. Bu bombayı kim üretti, kim Vietnam’a sattı veya kim hibe etti, kim taşıdı, kim emir verdi, kim attı. Bu kimlerden yaşayanlar var mı, ölenler neredeler?

Ancak bu vahşet üstü olay başka bir Kim’le insan soyunu buluşturdu.........

© Sonsöz