Öğretmenle ilk kez 1950’li yılların başlarında, Rize’nin Pazar İlçesinin Başköy isimli köyünde tanıştım. Çünkü, doğduğum Apso (Suçatı) köyünde okul yoktu. Dayım İsmet Sümer, okuma ve yazmaya ilişkin ilgimi görmüş olacak ki beni babama haber vermeden en yakın yerleşim yeri olan Başköy İlkokuluna götürdü.

Ellerim dayımın ellerinde okulun kapısına geldik. Bir de ne göreyim. Babam Tahsin Sümer, okulun kapısını onarıyor, hem de gönüllü olarak. 9 kardeşin en büyüğü, Fatma-Tahsin Sümer’in ilk çocukları olarak, Başköy’e attığım küçük adımların, daha sonraki yıllarda Cumhuriyet’in sağladığı olanaklarla Türkiye’nin tüm illerine kadar uzanacağı kimsenin aklına kesinlikle gelmezdi.

Babam, neden okula geldiğimizi elbette anlamıştı. Dayıma engel olmamasını babamın içindeki iyiliğin bir sonucu olarak algılıyorum.

Asıl bundan sonrası çok daha önemli. Türkçe konuşması zayıf, evinde Lazca konuşulan bir çocuğun karşılaştığı Cumhuriyet öğretmenleri inanılmaz derecede çok güzel bir yaklaşım gösterdiler. Dayım bilgi vermiş olacak ki, müdür odasında adeta bir sınav yaptılar, ilk kez karşılaştığım öğretmenler. Baktılar ki bu çocuk okuma, yazma ve matematiği biliyor, ikinci sınıftan başlattılar. İlk karşılaştığım öğretmenlerin insancıl yanlarını, vicdanlarını, çağdaşlıklarını, büyüklüklerini, başka kelime bulmakta zorlanıyorum, algılıyorsunuz değil mi?

Başköy’de, ikinci ve üçüncü sınıfı, karma bir derslikte okudum. 1954 yılında amcam Besim Sümer, beni Ankara’ya, yanına aldırdı.

İlkokul dördüncü sınıftayım. Ankara’da, Altındağ’da, İhsan Sungu İlkokulunun öğrencisiyim. Okul, İsmetpaşa semti, Uzunyol Caddesi üzerindeki evimize yürüme mesafesinde. Keşke büyüklerimiz yönlendirebilseydi de günlük tutsaydım. Adını anımsayamadığım kadın öğretmenimizin Altındağ İlçesinin Yenidoğan semtindeki bir okula tayini çıktı. Duygusal anlamda yıkılmıştım. Çünkü o aynı zamanda bir anne idi benim için, hatta hepimiz için. Okulun Altındağ Caddesine çıkan bahçesinden Yenidoğan’a........

© Sonsöz