Geçtiğimiz günlerde, uzun yıllar Türkiye’de de yaşamış Katolik rahip Alberto Fabio Ambrosio’nun Şubat 2025’te yayımlanan Tasavvuf ve Hristiyanlık* adlı kitabını okudum. Orhan Pamuk’un bir kitap okuyup hayatı değişen roman kahramanı gibi hissetmedim ama kitabı okuyup bitirdiğimde çok güzel bir his kapladı içimi. Bu his, birbirinin karşıtı (hatta sıklıkla düşmanı) olarak tarif edilen iki dünyadan birine mensup bir insanın ‘karşı’ dünyayı anlatırken takındığı ahlaki tutumdan kaynaklanıyordu. Göreceksiniz, bu yazıda bir kitabı dikkatinize sunacağım ama kitaptan tek bir alıntı bile yapmayacağım. Çünkü niyetim, kitabı vesile kılarak önceki cümlede ipucunu verdiğim bir tutum hakkında, bu tutumun günümüz Türkiye’si için ifade ettiği anlam hakkında kısa bir deneme yazmak…

35 yıllık Katolik rahibi Ambrosio 1991’de, 20 yaşındayken felsefe eğitimine başladı. Ardından Strasbourg’da (Fransa) Türkoloji okudu, eğitimi sırasında Arapça, Farsça ve Osmanlıca öğrendi. Yüksek lisans tezini Bektaşilik, doktorasını Paris Sorbonne Üniversitesi’nde 17. Yüzyılda yaşamış Mevlevi şeyhi ve düşünür İsmail Rusuhi Ankaravi üzerine yaptı. 2003-2014 yılları arasında Beyoğlu Galata’daki Sen Piyer Kilisesi ve Dominiken Manastırı’nda yaşayan Peder Ambrosio, halen Luxembourg School of Religion & Society’de teoloji ve dinler tarihi alanlarında dersler veriyor.

Doğrusu, Hristiyanlığın İslam tasavvufuna bakışı ya da bu iki mistik tasavvurun tarihteki karşılaşma anlarına dair bir kitap normal koşullarda fazla ilgimi çekmezdi. Fakat bir arkadaşım tavsiye edince iş değişti, okumaya başladım ve daha başlangıçta, yazarın konusuna nasıl yaklaştığını görünce, kitaptan özel bir tat alacağımı anladım: Bir inanca, bir ideolojiye ‘karşı taraf’ın dürüst insanlarının gözünden bakabilmenin tadı.

‘Bizim’ her şeyimizle iyi, ‘onların’ her........

© Serbestiyet