Bazen durup düşünmek gerekiyor: Bu kadar acele neye? Neyi yetiştirmeye çalışıyoruz? Kimseye tam olarak yetişemediğimiz, hiçbir şeyi tam olarak hissedemediğimiz bir çağda yaşıyoruz. Zaman, elimizden akan su gibi. Farkına vardığımızda ise çok geç oluyor çoğu zaman.

Eskiden saat yavaş ilerlerdi. Sohbetlerin tadı olurdu. “Nasılsın?” sorusu gerçekten merak içerirdi. Şimdi herkesin cevabı otomatik: “İyiyim, sen?” Oysa kimse iyi değil belki. Ama zaman yok, dinlemeye bile… O yüzden gülümseyip geçiyoruz.

İnsan ilişkileri de hızla tüketiliyor artık. Bir mesajla başlanıp bir “görülmedi” ile biten bağlar. Derinlik yok. Çünkü kimse zaman ayırmak istemiyor. Belki de herkes çok yorgun. Belki de herkes kırık ama kimse bunu itiraf edemiyor. Çünkü modern hayat, güçlü görünmeyi ödüllendiriyor. “Zayıf olma, düşme, ağlama” diyorlar. Oysa insanız biz. Bazen durmak isteriz,........

© Samsun Gazetesi